Werom yn de tiid: Arum 2 ging in 2014 naar Hamburg voor een toernooi, Hier een prachtig uitgebreid verslag en foto’s.

Na een fenomenaal weekend, van het 2e seniorenelftal van de VV te Arum, is de rust wedergekeerd in Hamburg. De spelers en coaches ondervonden een ‘sportief’ weekend, waarbij de nadruk van sportief meer op het wegspoelen van de kater wordt gelegd. Gelukkig voor hen, beschikte het team over een harde kern die het team waar nodig op sleeptouw nam.
Speciale dank gaat uit naar de organisatie, bestaande uit Sander de Boer, Merijn Jansen en onder leiding van Michiel de Boer. Ook gaat er een woord van dank naar de meegereisde grensrechter: Durk Sieswerda, die achteraf niet in functie werd gesteld. Graag wil ik ‘Sybe’ van Dijk een medal of honor uitreiken, aangezien Hamburg zijn laatste optreden in het shirt van VV Arum was. Tot slot wil ik iedereen bedanken die dit weekend mede mogelijk heeft gemaakt, dat nu al in de boeken staat gekerfd, Salut.  

Dag 1
De ploeg vertrok, houdende aan de strakke planning van de organisatie, vrijdag 6 juni rond 13:00 uur richting Hamburg. Al snel bleek iemand een belangrijk onderdeel voor de reis te zijn vergeten (om de privacy niet te schenden worden geen namen genoemd): de bestuurder, rijdende in een grijze Opel Zafira, was zijn zogeheten Garmin (tomtom voor de ondeskundige) vergeten. De chauffeur, met inzittenden, had belang om eerst zijn desbetreffende navigator op te halen. Na kort overleg was er dan ook besloten om ieder te laten varen tot Groningen. Eindelijk in Groningen te zijn gearriveerd, volgde een warme en lange reis. Er stond namelijk een Stau, file in normaal Nederlands, in Duitsland te loeren. Enige tijd stationair pruttelen, kwam het einde van de file in zicht en konden we wieder Gas geben. Helaas voor de rest bevond zich een kenmerkend persoon, in diezelfde grijze Opel Zafira, die bekend staat om voorwerpen, vaak per ongeluk, kapot te maken. Dit bleek weer tot zijn recht te komen bij het raam. Daar kwam nog bij dat de auto en haar raam geen dergelijke Autobahn snelheden gewend waren. Het raam bezweek dan ook en was niet meer omhoog te krijgen. Pit-stop dan maar, bij het eerste het beste tankstation met man en macht gewerkt om het raam weer in werking te krijgen: geen succes. Ongelukkig voor het stel geregeld zootje, geregeld ja, de persoonlijke autoreparateur was de eerste voortijdige afhaker van de ploeg. Ook hier worden geen namen vuil gemaakt, maar het was wel een Sikke beleving. Op naar een Duitse garage dan maar, die bleek zich in een straal van een aantal kilometers te bevinden. Het garagepersoneel was zeer vriendelijk, maar te lui om ons te helpen. Wel hebben zij onze Duitse vocabulaire weer opgefrist, waarvoor dank. De reparateur verwees ons uiteindelijk naar een garage iets verderop. De beer die ons daar hielp was moeilijk te verstaan door zijn knauwende Duits. Ondanks zijn enorme ‘bealig’ kon hij ons van het teisterende probleem verhelpen. In een kwartiertje had hij het raam gefixt en kon hij zijn cash ontvangen. Natuurlijk kreeg hij wat extra, omdat hij toch wel twee keer heen en weer moest lopen om die Nederlanders te helpen. Motor aan, raam omhoog en ein-de-lijk kon de reis worden voortgezet. Alhoewel gaf de veel besproken Garmin opnieuw een vertraging aan, dit keer van anderhalf uur. Om dit te vermijden werd het apparaat ingesteld op een alternatieve route, wat achteraf toch een hele ervaring bleek te zijn. Het navigatieapparaat verwees ons via Bremen naar Hamburg, op zich geen probleem, maar we reden door zoveel zijweggetjes en veel, heel veel stoplichten dat de Garmin de oprit van de Autobahn niet meer kon vinden. Geluk voor de Garmin was dat de volgploeg nog in het bezit was van een navigatiesysteem die de weg wel wist te wijzen.

“Bestemming bereikt”.
De twee auto’s die wat vertraging opliepen waren eindelijk gearriveerd bij het A&O hostel, dit hostel leek in eerste instantie veel te groot voor een dergelijk hostel. Met negen verdiepingen inclusief dakterras. Toch maar naar binnen gelopen en daar zat de rest van de groep smachtend te wachten. De gegevens werden ingevuld en de kamers werden verdeeld, soort bij soort. Bedden claimen en weer naar beneden, het eerste biertje was een feit! Hierop volgde al snel de klophonger, met halve liters in de hand op zoek naar een luxueus restaurant voor een culinaire hap, waar Duitsers veelal om bekend staan. Om toch ietwat van het toeristische Hamburg te zien, zijn we maar met de metro een paar straten verderop gereisd. Nu nog opzoek naar een geschikt restaurant, dat al snel gevonden werd: McDonald’s. De beste man wist niet wat hem overkwam toen er 16 menu’s door één persoon werd besteld. Eten op, hoog tijd om naar ‘huis’ te gaan, om toch maar zo aardig te zijn om Reimer en Lammert te verwelkomen in het nieuwe thuis, die wegens omstandigheden later kwamen. Nog maar een biertje in het hostel dan, wat overigens “net te beuken spul” was. Waarbij groot en deels het dakterras bezocht, bleven er een aantal mannen in de ontvangsthal wachten op de mannen “fan ‘e pleats”. Na ontvangst en legitimatie kon de avond/nacht voortgezet worden. Een voor een dropen er mensen af, om toch wat fit te zijn voor de volgende dag. Op den duur kakten de meesten wel in en zochten ook zij hun bed op, wat ik eerder zei: de kamers werden verdeeld, soort bij soort. Dit bleek niet helemaal het geval te zijn, in de eerste nacht was al duidelijk dat de nachtdrafers waren verdeeld over meerde kamers. Hierdoor werd op sommige kamers de nachtrust verstoord. Na de eerste wave(lees weef) van overlast, volgde een tweede rush van een aantal die het een goed idee vond om half drie in de nacht zonder ID-kaart het casino te bezoeken. Dit was natuurlijk geen succes en zij dropen dan ook weer af naar het hostel, om de rest opnieuw wakker te maken.

Dag 2
Vroeg in de ochtend, rond 9 uur, stond er ontbijt te wachten. Er moest vandaag namelijk gevoetbald worden(!). Om 13:00, 14:00 en 15:00 uur stonden de ploegen Les Rozos uit Hyeres (Frankrijk), VV Rheden (Rheden) en Croxteth Boys FC (Liverpool) op ons te wachten. Rond 11:00 uur waren wij aanwezig op het sportcomplex, omkleden en eerst maar een broodje belegd met het alom bekende fenomeen: der Bratwurst. Met wat Gewürzenkurry besmeerd voor de benodigde pepers.

De eerste wedstrijd brandde los! En al snel bleek de tegenstander een gederfde titelkandidaat. Deze Les Rozos waren een paar klassen te hoog gegrepen. De enige manier om hun helft te betreden, was volgens de ouderwetse Engelse manier: kick and rush. Ook deze manier van voetballen bleek weinig weerstand te bieden tegen het offensieve tiki-taki spel van de Fransen, met Spaans uiterlijk. Uitslag 4-0, man van de wedstrijd: Lammert Wagenaar, keeper.

De volgende tegenstander was het, voor onbekende reden, Arsenal kit dragende Croxteth Boys uit Liverpool. Ietwat tegenstrijdig, omdat Arsenal helemaal niet uit Liverpool komt. Nog onder de indruk, van het imponerende vertoon, begonnen wij aan de wedstrijd. Ook bij dit team bleek al weinig te halen, nog met ’t swit op ’t gebit van het tegenhouden van het vlotte Franse combinatiespel, werd het al snel 1-0 uit een corner. Standaard spelsituaties: iets waar Engelsen in het echt ook goed in blijken te zijn. Op den duur kregen wij iets meer grip op het spel en konden ons eigen voetbal laten zien, wat overigens nog steeds niet succesvol bleek te zijn. Uitslag 3-0, man van de wedstrijd: Reimer Strikwerda, keeper.

Tot slot konden wij ons eindelijk revancheren op de voorgaande wedstrijden, Rheden begon met een man te weinig aan de wedstrijd. Dit bleek niet veel uit te maken, want ook met elf man konden ze weinig uitmaken tegen ons sublieme spel. Om de tegenstander niet te veel de grond in te boren: zo goed les Rozos was, zo matig was VV Rheden. De wedstrijd bevatte vooral hoogtepunten aan de kant van Arum. Met een afvallende bal uit een corner, werd er op de goal geveegd waarop Lammert scherp anticipeerde en met een behendig hakje voor de 1-0 zorgde. Krist zorgde op enorm lelijke wijze voor de 2-0, uit een rasechte scrimmage schoot hij de bal van dichtbij binnen. Omdat wij met zes spitsen speelden en de buitenspelval van Rheden niet echt uit de verf kwam, zorgde Tjeerd al snel voor de 3-0. Het slotakkoord was aan mij: na een voorzet van Sander, die over lange Frans en voorbij Dik Trom ging, slofte ik de bal op de pantoffel in de goal. Wedstrijd was toen theoretisch wel beslist. Om de tegenstander enigszins te sparen, hebben we het maar op 4-0 gehouden. Wel zo sportief. Man van de wedstrijd: VV Arum.

Een warme douche was verdiend op base van de laatste wedstrijd. De douches waren prima op temperatuur, beter gezegd: de zandstraalmachines waren op prima temperatuur. Na een temperatuur rond de 31 graden, waren dit niet echt ideale douche omstandigheden. Om toch een hecht team te lijken, dat niet alleen naar Hamburg kwam om te stappen, kregen we t-shirts uitgereikt met dik gedrukt: V.V. ARUM. Op de achterkant bevinden zich de sponsors Lambweston en Buwalda BV. Deze shirts werden door tussenpersoon Gosse, a.k.a. de grote boze leider, geregeld. Het voetbal geheel terzijde, het was weer tijd voor een broodje Bratwurst en een lauwe Duitse pint.

Na het eten maar naar het hostel gezet voor een powernap, daar was iedereen wel aan toe. Vooral ter voorbereiding van de nacht die zou volgen. Later die avond zijn we richting de bekende Reeperbahn gezet. Deze zone zit vol met terrassen, pubs, discotheken, cafés en cafés for adults only. Er moest natuurlijk wel een bodem gelegd worden voor een lange avond, opzoek naar een bunkertent liepen we langs een Irish Pub. Deze pub kreeg, na het eten van een broodje Dürüm, al snel de voorkeur om de avond rond te brengen. Dit bleek het beste idee van het weekend te zijn. Hoewel Eric zich op het laatste moment bij de thuisblijvers voegde, was hij toch in de kroeg aanwezig. Vermomd als een kale Duitse troubadour met een rauwe stem, deze ‘Eric’ slaagde erin om met één nummer de tent op zijn kop te zetten. Het bier vloeide dan al snel, desondanks de lange wachttijd voordat je überhaupt een biertje in je handen had. Er staat namelijk weinig tot geen druk op de tap, dat zijn we in Nederland wel anders gewend. Overigens was het niet een standaard Irish Pub, er bevond zich namelijk nog een schuimparty buiten. Binnen was naast de Irish Pub nog een podium waar een langharige dude met zijn 12-snarige gitaar stond te rocken. Niet een denderend succes, maar weer terug naar Sikke Eric dan. Daar brak de ‘hel’ los: Nederlanders, wij dus, stonden tegenover dikke Duitsers, inclusief de Duitse wannabe Sander, te schreeuwen. Wel vriendschappelijk natuurlijk, al is dat moeilijk te bevatten. Ook was de otter die overdag al voor het enige zweet zorgde weer in de Pub aanwezig. Kortom: het was weer een verhaal van “hiedest d’r by wêze moeten”.

Volgens de persoonlijke reisgids Michiel der Bauer was het verstandig om rond 2 uur te verzamelen en terug te trekken naar het hostel. Niet een onverstandig idee, behalve voor sommigen. Een aantal van de falende casino trip bevonden zich weer in de groep nachtdrafers. Alleen werd het dit keer iets bonter gemaakt dan de beruchte casinoavond. Om de schaamte van de jongens/mannen te besparen, zijn de ergste foto’s achterwege gelaten. Diezelfde wannabe wou zich verder tussen de Duitsers ontwikkelen. Door zich ruimschoots tussen het publiek te wurmen, werd het vuur bij ene Heidi opgestookt. Zij kwam dan ook verhaal halen bij de wannabe, waarop Reimer anticipeerde met de woorden: ‘hit him in the face’. Dit hoefde hij geen tweede keer te zeggen. Met koesterwoorden als ‘wanna talk about it?’ en ‘what did I do wrong?’ probeerde hij nog enigszins het vuur bij de vrouw te sussen. Niet geheel succesvol, gelukkig voor hem kreeg hij hulp van zijn mededuitsers.
De rest van de nacht laat ik maar achterwege, gelukkig hebben we de foto’s nog.

Dag 3
De laatste voetbaldag.
Wegens twee verliespartijen moesten wij om half 11 paraat staan op het veld. Om dan om 9 uur te vertrekken, was voor sommigen toch iets te vroeg. Al snel was duidelijk wie tot in de late uurtjes had doorgezet. Net op tijd arriveerden we dan op het sportcomplex, snel omkleden en een warming-up. ‘Helaas’ voor ons kwam de tegenstander niet opdagen, de organisatie van het evenement kwam met het alternatief om zeven tegen zeven te spelen. Prima, aangezien we dan over meer dan twee wissels beschikten. De Franse tegenstander had beschikking over behendige zaalvoetballers die wel raad wisten met een bal. Uitslag 4-0, voor de Fransen. Man van de wedstrijd wederom Reimpie Strikwerda, met een aantal geweldige saves hielp hij het team nog enigszins stand te houden.

Een van de supporters had de plaatselijke bakker zijn voorraad aan broodjes opgekocht, daardoor hadden we voor het eerst een redelijk fatsoenlijke lunch met hoogstaande Duitse broodjes. Een keer wat anders dan een doorsnee broodje Bratwurst. De volgende Nederlandse ploeg stond namelijk klaar om het brakke team op de proef te stellen. Met een gemiddelde leeftijd rond de 40 moest het niet te ingewikkeld worden, dachten we. Maar merendeel zou het prima vinden als de wedstrijd zou worden afgelast, de animo was dus niet bepaald hoog om voor elkaar door het vuur te gaan. Uitslag en ‘man of de match’ houden we dan ook maar voor ons zelf.

Om de lege maag toch maar wat op te vullen, was er dit keer keuze tussen een broodje Bratwurst of broodje Hamburg. Waarop Julbert het uitstekende idee had om een pizzeria/Italiaans restaurant te reserveren als afsluiting van het weekend. Al snel bleek dit niet een standaard pizzeria te zijn, we kregen vooraf prosecco of champagne aangeboden. Wij als lompe dorpelingen “fan ‘e pleats” waren dit niet gewend en hadden meer voorkeur voor een grote koude pint. Rond de klok van half 9 was de buik rond gegeten: dan der Reeperbahn maar weer (verder) verkennen.

Omdat het nog te vroeg was om de kroeg in te duiken, werd er eerst een maar terras bezocht. Waarna de groep splitste: een deel ging dieper de avond/nacht in en een deel ging terug naar het immense hostel. De jongens die nog wel in waren voor een biertje gingen weer der Reeperbahn op, om maar eens wat meer te zien dan alleen de Irish Pub. In plaats van deze Pub, zijn we maar naar een danscafé gegaan. Het bleek echter nog een probleem te zijn om zomaar naar binnen te lopen: we waren met te veel jongens. Na aandringen en discussiëren liet de uitsmijter ons toch binnen. Na zo’n twee uur te shuffelen en te hØken was ons nog steeds niet duidelijk waarom wij niet werden binnengelaten. Want net als in de Irish Pub verzorgden de aanwezige Nederlanders voor sfeer en een volle dansarena. Terug naar huis dan maar. Aangekomen in het hostel, troffen wij een deel van de al eerder teruggetrokken groep. Waaronder Lammert. Lammert was namelijk om 12 p.m. een jaar ouder geworden, en je weet wat ze zeggen over oudere mensen. Om dit toch maar te vieren werd hij luidkeels toegezongen, dit werd aangemoedigd door omstanders…voor gedurende tijd, omdat een van de personeelsleden het nodig vond om ons feestje te onderbreken. Dan maar verder vieren op de kamer(s), met groot gemompel vertrokken wij dan ook maar naar boven.

Dag 4
Kortweg: lange weg, de terugreis. Aangezien een aantal weer eens niet op de afgesproken tijd buiten stond, ontstond er een korte vertraging voor vertrek. Voordat de terugreis kon plaats vinden, werd er gevraagd wie het HSV stadion, der Imtech Arena, wou bezoeken. Helaas voor de minderheid ging dit na kort overleg niet door. Halverwege de middag arriveerden wij weer in het rustige Arum. Einde.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Vraag 15: De v.v. Arum nummer 12 op de bovenstaande foto speelt volgend seizoen in het buitenland. Naar welk land hij hem j.l. overschrijven:
A. Noorwegen (p)
B. Denemarken (t)
C. Zweden (k)
D. Duitsland (g)